Zbudowany na zboczu klifu Ogród Egzotyczny oferuje zapierający dech w piersiach widok na Księstwo Monako. Jest domem dla tysiąca kaktusów i innych sukulentów o ekstrawaganckich kształtach.

Historia Ogrodu Egzotycznego w Monako sięga początków XIX wieku: ogrodnik z Monako Augustin Gastaud sadzi sukulenty w ogrodach Saint-Martin, położonych na Skale, niedaleko Muzeum Oceanograficznego. Wtedy właśnie książę Albert I postanowił stworzyć ogród poświęcony mało znanym wówczas sukulentom.

Znany z tego, że jest „największym ogrodem skalnym dla sukulentów na świecie”, Jardin Exotique de Monaco został otwarty w 1933 roku i od tego czasu oferuje zwiedzanie pełne wrażeń.

Zajmując powierzchnię około 15 000 m ², daje możliwość odkrycia tysiąca gatunków kaktusów oraz agawy pochodzących z kilku odległych stref suchych (egzotycznych): południowo-zachodniej części Stanów Zjednoczonych, Meksyku, Ameryki Środkowej i Południowej; oraz innych sukulentów z Afryka Południowa, Wschodnia i Półwysep Arabski.

Od XX wieku w Ogrodzie Egzotycznym powstało centrum botaniczne, w którego szklarniach znajdują się największe na świecie kolekcje kaktusów i sukulentów. Centrum to przeniosło się w październiku 2017 roku do budynku ze szkła i żelaza, zaprojektowanego przez światowej sławy architekta Rudy’ego Ricciottiego, znajdującego się naprzeciwko Ogrodu.

Zbudowany na trzech poziomach budynek obejmuje ponad 900 m² szklarni i 1000 m² schronień, około 10500 roślin. Ma on podwójny cel: zachować referencyjną kolekcję kaktusów i innych rzadkich i zagrożonych wyginięciem sukulentów ( 85% roślin hodowanych przez centrum botaniczne jest objętych ochroną), a także uprawiać rośliny przeznaczone do ponownego wszczepienia w Ogrodzie.

W Ogrodzie Egzotycznym zwiedzający mogą również odkryć jaskinię obserwacyjną (nazwaną tak ze względu na starożytną obecność małego obserwatorium astronomicznego). Ta podziemna wnęka, położona 100 m nad poziomem morza, usiana jest jaskiniami ozdobionymi stalaktytami, stalagmitami, draperiami, kolumnami.

O obecności prehistorycznych ludzi w pobliżu tej jaskini świadczą szczątki kości zwierząt, które stanowiły ich pożywienie. Te pozostałości są również świadectwem zmian klimatycznych, które miały miejsce przez 250 000 lat.