Wielka Brytania (UK) opuściła Unię Europejską (UE) w dniu 31 stycznia 2020 r. po zawarciu umowy o wystąpieniu zawartej między Brukselą a Londynem (24 stycznia 2020 r.). Umowa ta przewiduje 11-miesięczny okres przejściowy kończący się w dniu 31 grudnia 2020 r., od którego Brexit zacznie obowiązywać. Do tego dnia obywatele Wielkiej Brytanii nadal korzystają z przepisów mających zastosowanie do obywateli UE w zakresie wjazdu i pobytu do / w państwach członkowskich UE, praw socjalnych i prawa do wykonywania działalności zawodowej, określonych w dyrektywach UE.

Chociaż umowa w sprawie Brexitu zasadniczo obejmuje prawa obywateli Wielkiej Brytanii mieszkających w UE (i obywateli UE mieszkających w Wielkiej Brytanii), każdy kraj powinien uchwalić własne ustawodawstwo krajowe określające jego zasady i wymagania dotyczące warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich na jego terytorium. Chociaż termin zbliża się szybko, rząd francuski opublikował niedawno dekret nr. 2020-1417 (19 listopada 2020 r.) określający prawa i obowiązki obywateli Wielkiej Brytanii po okresie przejściowym, ale tylko tych, którzy do tego czasu mieszkają już we Francji.

Brexit będzie miał również konsekwencje w Monako. Chociaż przepisy Księstwa dotyczące imigracji są dość proste, procedura jest inna dla wnioskodawców spoza Europejskiego Obszaru Gospodarczego, którzy potrzebują wizy francuskiej przed rozpoczęciem procesu ubiegania się o kartę pobytu.

Poniżej znajduje się krótki przegląd nadchodzących zmian.

Brytyjczycy mieszkający we Francji powinni uzyskać zgodę na pobyt do 1 października 2021 r.

Podstawą jest to, że od 1 stycznia 2021 r. obywatele Wielkiej Brytanii będą uznawani za obywateli spoza UE, w konsekwencji czego oczywiście będą musieli posiadać zezwolenie na pobyt długoterminowy (carte de séjour) w celu pobytu, pracy, nauki, opieki zdrowotnej lub świadczeń we Francji. Jeśli tak jest, będą zasadniczo traktowani jak obywatele dowolnego innego kraju będącego stroną trzecią (chyba że traktat stanowi inaczej). Odnosi się to również do Brytyjczyka mieszkającego we Francji, który musi ubiegać się o zezwolenie na pobyt, jak stwierdzono (przypomniano) w dekrecie. Na razie nie ma nic nowego.

Jednak w kontekście umowy o wystąpieniu UE-Wielka Brytania dekret stanowi również, że obywatele Wielkiej Brytanii, którzy będą już mieszkać we Francji w dniu 1 stycznia 2021 r., nie będą musieli mieć zezwolenia do 1 października 2021 r. Każdy Brytyjczyk mieszkający we Francji po tej dacie, w tym osoby, które nie posiadają karty, będą tu mieszkać nielegalnie, chyba że udowodnią dobry powód, dla których nie były w stanie złożyć wniosku na czas. Taki wniosek o wydanie karty musi zostać złożony do 30 czerwca 2021 r. Będzie to specjalne zezwolenie opatrzone słowami „umowa o wystąpieniu między Wielką Brytanią a UE” ( Accord de retrait du Royaume-Uni de l’UE ).

Aby skorzystać z umowy o wystąpieniu, obywatele brytyjscy muszą legalnie przebywać we Francji przed 31 grudnia 2020 r. Ten system nie obejmuje osób, które przeprowadzają się do Francji po tej dacie. W skrócie:

• Kwalifikujący się obywatele brytyjscy otrzymają zezwolenie na pobyt, którego charakterystyka będzie zależała od tego, jak długo wnioskodawca będzie przebywał we Francji (co będzie musiało zostać udowodnione). Osoby, które już mieszkały we Francji dłużej niż 5 lat, mogą otrzymać kartę rezydenta na 10 lat („stałą”) z możliwością odnowienia. Zasadniczo osoba uprawniona będzie miała prawo do pozostania we Francji na czas nieokreślony bez obowiązku ponownego udowodnienia swojej kwalifikacji.

• Dla tych, którzy mieszkają we Francji krócej niż 5 lat, otrzymają tylko 5-letnie pozwolenie na pobyt, które można odnowić lub wymienić na kartę stałego pobytu po 5 latach. Co ważniejsze, kandydaci muszą udowodnić, że należą do jednej z kategorii: pracownik, student, poszukujący pracy lub bierni zawodowo (np. Emeryci). Osoby niepracujące będą musiały udowodnić, że posiadają ubezpieczenie zdrowotne (rejestracja we francuskim systemie opieki zdrowotnej lub ubezpieczenie społeczne innego kraju powinna być do tego wystarczająca) i posiadać wystarczające środki, aby mieszkać we Francji.

• W odniesieniu do członków rodziny (małżonków / partnerów, dzieci lub pełnoletnich krewnych na utrzymaniu) dekret wyjaśnia również pewne informacje dotyczące osób, które ubiegają się o pobyt jako członek rodziny osoby kwalifikującej się.

Pracownicy transgraniczni

Dekret odnosi się również do szczególnej sytuacji pracowników transgranicznych (travailleurs frontaliers). Osoby, które pracują we Francji (jako pracownik lub na własny rachunek) mieszkając w innym kraju, mogą ubiegać się o specjalną kartę, która pozwoli im pracować we Francji. Podobnie jak w przypadku innych kategorii objętych dekretem, dotyczy to osób, które już pracują we Francji i mieszkają w innym miejscu do dnia 31 grudnia 2020 r. lub wcześniej.

Obywatele brytyjscy, którzy mieszkają we Francji i są obecnie zatrudnieni w Monako, będą musieli upewnić się, że podejmują działanie w celu uzyskania niezbędnego francuskiego zezwolenia na pobyt.

Podobnie jak w przypadku innych obywateli spoza UE, jeśli pracodawca w Monako chce zatrudnić obywatela brytyjskiego (od przyszłego roku), który podejmie pobyt we Francji, będzie musiał mieć francuskie zezwolenie na pobyt, które pozwala im pracować we Francji. Jest to warunek wydania zezwolenia na pracę przez urząd pracy w Monako.

Brytyjczycy chętni do zamieszkania w Monako będą potrzebować wizy długoterminowej od 1 stycznia 20201 r.

Należy pamiętać, że chociaż Księstwo Monako jest położone w sercu Europy, jest niezależnym krajem, który nie jest członkiem UE. Cudzoziemcy, którzy chcą się tam przenieść, muszą w związku z tym ubiegać się o kartę pobytu w Monako. Obecnie jako obywatel UE nie ma automatycznego prawa pobytu ani prawa do pracy. W przypadku obywatela UE lub obywatela spoza UE warunki uzyskania zezwolenia są takie same, tj. odpowiednie zakwaterowanie w Monako, wystarczające środki finansowe i nieskazitelny charakter (niekaralność).

Jednak procedura różni się w zależności od narodowości wnioskodawcy. Kandydaci będący obywatelami państwa członkowskiego Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) lub Szwajcarii mogą złożyć wniosek o pobyt bezpośrednio do władz Monako po przyjeździe do Monako, natomiast wnioskodawcy spoza EOG i Szwajcarii muszą najpierw złożyć wniosek do władz francuskich o wizę długoterminową (klasa „wiza D”) i mogą oni następnie złożyć wniosek do władz Monako, gdy już będą mieli wizę. Wniosek jest zwykle składany na terytorium, na którym zamieszkuje dana osoba. Procedura w Monako zwykle trwa od 2 do 3 miesięcy, zanim zezwolenie zostanie udostępnione, a uzyskanie wizy przez obywateli spoza EOG lub Szwajcarii może zająć od 3 do 6 miesięcy, zanim będą mogli rozpocząć procedurę wymaganą lokalnie w Księstwie.

Brexit zrobi różnicę. Do końca 2020 roku obywatele Wielkiej Brytanii mogą skorzystać z „szybkiej ścieżki” i rozpocząć proces imigracyjny bezpośrednio w Monako. Nie trzeba dodawać, że kandydaci do imigracji do Monako muszą spieszyć się ze złożeniem wniosku w ciągu najbliższych 4 tygodni. Od 1 stycznia 2021 r. będą musieli najpierw przejść francuską drogę konsularną. Jeśli chodzi o szczególny przypadek obywateli Wielkiej Brytanii, którzy już mieszkają we Francji, ale chcą przenieść się do Monako, nie powinni oni mieć możliwości powoływania się na „zezwolenie na pobyt wynikające z umowy o wystąpieniu”, które mogą wydać we francuskim dekrecie, o którym mowa powyżej, i wykorzystywać je jako wizę długoterminową, ponieważ daje im czasowe pozwolenie na pobyt we Francji do końca września przyszłego roku bez zezwolenia, tylko jeśli zamierzają nadal mieszkać we Francji po Brexicie.

Procedura uzyskania karty rezydenta we Francji lub Monako jest dość prosta, ale należy ściśle przestrzegać wymagań, aby uniknąć opóźnień lub ewentualnego odrzucenia wniosku. Posiadamy wiedzę i doświadczenie, aby pomóc w przygotowaniu wniosku i skutecznie przeprowadzić Cię przez proces składania wniosku i odnowienia.

Wpis przygotowany na bazie artykułu, który znajduje się tutaj.