Dla dynastii przetrwanie setek lat jest naprawdę dużym sukcesem. W przypadku dynastii Grimaldi minęło ponad 700 lat, odkąd 8 stycznia 1297 roku Francois Grimaldi, ubrany jak franciszkanin, wraz ze swoimi sojusznikami zdobył fortecę na Skale nad Portem Herkulesa.

Każde 100 lat wypełnione jest testami na przetrwanie tego małego Księstwa z pięknym portem. Każdy potężny kraj dążył w tym czasie do sojuszu z Monako lub do panowania nad nim. Połączenie geniuszu dyplomatycznego i umiejętności wojskowych wymagało zachowania niepodległości, dzięki czemu Księstwo Monako jest tak wyjątkowym krajem. W następnym stuleciu minie 800 lat pod rządami dynastii Grimaldi. Jak każda dziedziczna monarchia, dynastia Grimaldi stała przez ten cały okres przed ważnym wyzwaniem – zaplanowaniem sukcesji tronu.  

Dzisiaj spadkobiercą tronu Księstwa Monako jest książę Jacques, który jest następny w kolejce do tronu po swoim ojcu księciu Albercie II. Jednak taka sukcesja nie zawsze w historii Monako była jasna. Przypomnijmy sobie zatem niezwykłą uroczystość w Monako sprzed 100 lat.

Kryzys konstytucyjny w Księstwie

W pierwszej dekadzie XX wieku na horyzoncie pojawił się kryzys konstytucyjny. Nastąpiła wyraźna sukcesja z księcia Alberta I na jego syna księcia Ludwika II, ale w dłuższej perspektywie narastały obawy o sukcesję. Książę Ludwik II nie miał rodzeństwa ani bezpośrednich spadkobierców. Brak małżeństwa oraz legalnych dzieci Ludwika II postawiło znak zapytania nad kontynuacją linii dynastii Grimaldi.

Gdyby Ludwik II nie miał spadkobiercy Grimaldiego poprzez małżeństwo, następnym w kolejności do tronu Księstwa byłby jego kuzyn Wilhelm Karl, 2. książę Urach. Wilhelm Karl który, choć urodził się i wychował w Monte Carlo jako syn księżnej Florestine z Monako, był księciem niemieckim, właścicielem nieruchomości w Niemczech i potomkiem niemieckiej rodziny królewskiej w stosunku do królów Wirtembergii, historycznego państwa niemieckiego. Niemieckiej władzy w Monako stanowczo sprzeciwiał się rząd francuski.

I tu właśnie stał się cud. Książę Ludwik II w rzeczywistości miał córkę w wyniku romansu z piosenkarką Marie Juliette Louvet. W Algierii poznała ona Ludwika Grimaldi, następcę monakijskiego tronu. Zakochała się w wzajemnością, ale ojciec księcia nie zaakceptował związku syna. Ludwik ponoć poślubił Marię w 1897 roku, ale nie ma na to żadnych dowodów. Niemniej jednak Maria zaszła w ciążę i 30 września 1898 w Konstantynie powiła córkę, która otrzymała imiona Charlotte Luiza Julietta i po matce nazwisko Louvet. W 1908 roku Ludwik II porzucił swoją rodziną i powrócił do Monako, gdzie kontynuował karierę wojskową.

Pomimo, że Książę Albert I nie był przekonany do związku jego syna księcia Ludwika II z Marie Juliette Louvet, pomógł Charlotte zdobyć wykształcenie w instytucji religijnej pod Paryżem. Myślał też o przyszłość Księstwa i w 1911 roku przyznał Charlotte tytuł Madame de Valentinois .

15 maja 1911 książę Albert I doprowadził do zmiany przepisów, uznając Charlotte za córkę Ludwika II i oficjalną członkinię monakijskiej rodziny książęcej. Dziewczyna otrzymała nazwisko Grimaldi. Wkrótce okazało się, że dokument jest nieważny z powodu obowiązujących przepisów z 1882 roku. 30 października 1918 władca Monako ustanowił nowy dokument, pozwalający jego synowi adoptować córkę. Ludwik uczynił to w Paryżu 16 maja 1919, a dziadek nadał wnuczce oficjalnie tytuł księżnej Valentinois. Charlotte miała w przyszłości zostać księżną Monako.

Kiedy zmarł jej dziadek, a kiedy Ludwik II odziedziczył królewską koronę w 1922 r., Charlotte stała się spadkobierczynią tronu jako dziedziczna księżniczka. 

Jeszcze przed śmiercią, dziadek księżniczki, książę Albert, postanowił znaleźć dla niej odpowiedniego kandydata na męża. Jego wybór trafił na hrabiego Pierre’a z francuskiej arystokratycznej dynastii de Polignac. Był on starszy o trzy lata od 23-letniej wówczas Charlotte. Słynął z gruntownego wykształcenia, władał kilkoma językami i miał nienaganne maniery. Młodzi spotkali się po raz pierwszy w 1919 podczas jednej z imprez towarzyskich w Paryżu. Pierre spodobał się swojej przyszłej narzeczonej, był bowiem przystojny i miał duże powodzenie wśród młodych przedstawicielek arystokracji. Książę Albert widział w nim odpowiedniego człowieka do objęcia w przyszłości władzy w państwie.

Zaręczyny pary ogłoszono 1 lutego 1920 roku. Na dzień przed ślubem Polignac zrezygnował ze swojego hrabiowskiego tytułu i przyjął nazwisko Grimaldi. Miało to na celu zachowanie nazwiska dynastycznego dla przyszłych monakijskich monarchów. Cywilna ceremonia zaślubin miała miejsce dnia 19 marca 1920, a następnego dnia odbyły się uroczystości kościelne. Pierre otrzymał tytuł księcia z Monako i księcia Valentinois, które korespondowały z tytułami jego małżonki.

Święto z okazji dnia zaślubin

Możecie sobie wyobrazić uroczystość dnia zaślubin, rozpoczynającą się rano salwą z 21 armat, z niezliczoną ilością kolorowych sztandarów latających na wietrze. Dziedziniec pałacu był pełen ludzi, gdy procesja pojazdów przybyła do katedry zarówno z dostojnikami z Monako, jak i z zagranicy. 

Książę Albert I wyglądał wspaniale w zieleni z szarfą Zakonu Świętego Karola. Młody i szczupły 25-letni Pierre w ceremonialnym stroju ślubnym z białą kamizelką i krawatem, trzymał swoją matkę Duchesse of Polignac blisko siebie pod ramię. Marsz weselny w katedrze został zagrany przez Léona Jehina. Książę Ludwik II poprowadził do ołtarza 22-letnią Charlotte Valentinois w koronie z pomarańczowych kwiatów i w długim welonie z białego jedwabnego. Ceremonię poprowadził kardynał Luçon, biskup Reims.

Uroczystość osiągnęła zenit dzięki słowom księcia Alberta I: „Przynoszę Wam, moje wnuki, miłość i wsparcie, i jestem gotów zrobić wszystko dla Waszej przyszłości”.

Ta historia, będąca częścią losów Księstwa, ma szczęśliwe i częściowo smutne zakończenie. 

Małżeństwo Charlotte i Pierre nie było szczęśliwe. Rozstali się 20 marca 1930 r., a rozwiedli się 18 lutego 1933 r. na mocy zarządzenia księcia Ludwika II.

Szczęśliwym zakończeniem były narodziny dwojga dzieci, na początku ich małżeństwa, z których jedno zostanie książęcym spadkobiercą Grimaldi, który ostatecznie przekształci Księstwo i zabezpieczy dynastię na przyszłość. Tymi dwójkami dzieci były księżniczka Antoinette Louise Alberte Suzanne i Rainier III – książę Monako (31 maja 1923 r. – 6 kwietnia 2005 r.).

30 maja 1944 r., kiedy książę Rainier zbliżał się do swoich 21 urodzin, księżniczka Charlotte abdykowała na jego korzyść, utrwalając dynastię Grimaldi. 

I niech żyje dynastia Grimaldi, która jest teraz w drodze do swojej 800 rocznicy panowania nad Monako!